تصور کنید که چقدر دنیای بهتری می‌شد اگر سرعت 240 کیلومتر بر ساعت قانونی بود. اگر کمی چاشنی تخیّل و فانتزی‌اش را هم زیاد کنید و ترافیک و جاده‌های خراب را فراموش کنید، به این فکر کنید که چقدر در زمان صرفه‌جویی و چقدر از خستگی سفر کم می‌شد. البته در این حالت، هزار مرتبه بیشتر سوخت مصرف خواهید کرد، ولی در مقابل، ساعت‌ها و روزهای بی‌شماری را در سال در اختیار خواهید داشت که با هیچ‌چیز قابل‌جایگزینی نیست. در همین حال، لذت سرعت را به تنهایی نباید فراموش کرد. پتانسیل واقعی یک خودروی مدرن را تجربه خواهید کرد؛ چیزی که در حالت عادی و محدودیت ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت، تنها درصدی از آن مشخص می‌شود.
بر این اساس، مایک داف از «کار اند درایور» به سرزمین ژرمن‌ها رفته تا از نزدیک با زندگی در ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت آشنا شود. آلمان تنها کشور بزرگ پیشرفته است که هنوز هم در بخش زیادی از شبکه «اتوبان»های خود، محدودیت سرعت تعیین نمی‌کند. در نتیجه، جاده‌های آلمان یکی از آرزوهای علاقه‌مندان به سرعت است. به منظور بررسی شرایط واقعی جاده‌های آلمان و همان طور که گفته می‌شود، «بهشت رانندگی»، مایک داف و همراهانش تصمیم گرفتند که از مسیر اتوبان‌ها یک دور کامل به دور کشور بزنند. این مسیر از فرانکفورت شروع می‌شود؛ سپس به مونیخ و از آنجا تا برلین ادامه می‌یابد و در نهایت دوباره به فرانکفورت بزرگ می‌رسد. به دلیل محدودیت زمانی، گروه تصمیم گرفتند که این کار را در طی ۳ روز انجام دهند و برای انجام آن از یک مرسدس‌بنز S63 AMG 4MATIC استفاده کنند؛ خودرویی که قطعاً مرز ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت را رد خواهد کرد.
در حال حاضر حدود یک‌سوم شبکه اتوبانی ۸۰۰۰ مایلی با محدودیت سرعت، چه به صورت دائم و چه به صورت موقت، مواجه است. ولی در همین حال، تا اولین مسیر بدون محدودیت سرعت، فاصله چندانی نبود. تنها ۲ دقیقه بعد از اینکه گروه فرودگاه فرانکفورت را ترک کردند، در جاده A5 به طرف جنوب قرار گرفتند. در ادامه گزارش این سفر را از زبان مایک داف مرور می‌کنیم.
وقتی از اولین تابلوی: Ende aller Streckenverbote یا به‌عبارتی «پایان تمام محدودیت‌ها» رد شدیم، S63 تازه در حال گرم‌کردن خود بود. البته ابتدا کمی هم در مورد نتیجه‌گیری از این علامت در آلمان مردّد بودیم؛ چرا که یک دایره سفید بود که پنج نوار قطری در خود داشت و بیشتر شبیه نمادی برای نشان دادن خرابی جاده بود. شاید هم چون ما قبلاً این علامت را کمتر دیده بودیم.
ترافیک زیادی بود. در همین حال، خودروها به سرعت رد می‌شدند و نظم سفت و سختی نیز در حرکت از بین خطوط داشتند. جاده‌هایی که در آن‌ها اتومبیل‌ها تحت قانون پخش مولکولی در سطح مسیر پراکنده شده‌اند، برای همه ما آشناست. ولی خودروهای آلمانی همیشه با نظم در جاده حرکت می‌کنند. به همین دلیل است که آلمان در یک جاده چهار بانده حجم ترافیک بیشتری از جاده‌های ۱۰ بانده در امریکا جابجا می‌کند.
در ادامه مسیر، مرسدس به سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت رسیده بود، ولی باز هم خودروهای سریع‌تر از ما سبقت می‌گرفتند. البته چیزی که توجه ما را جلب کرد، سبقت 911 GT3 ها نبود؛ بلکه یک ولوو V70 را دیدیم که با یک بسته بر روی سقف و دو تا بچه در عقب، می‌شد گفت که حداقل ۱۹۰ کیلومتر سرعت داشت.
اولین توقف‌گاه در ۱۰ مایلی ما قرار داشت: مکان یادبود روزمایر؛ جایی که «برند روزمایر»، راننده جایزه بزرگ آلمانی در سال ۱۹۳۸ فوت کرده بود. روزمایر به نوعی از اولین قربانیان جنون ملی سرعت در آلمان به شمار می‌رود.
مورخان آلمانی همیشه می‌خواهند به این نکته اشاره کنند که اتوبان قبل از ظهور هیتلر در آلمان وجود داشته، امّا سهم قابل‌توجه نازی‌ها در توسعه شبکه اتوبان‌های آلمان نمی‌تواند نادیده گرفته شود. این رژیم نازی بود که اتوبان‌ها را بر روی نقشه برد و آن‌ها را نام‌گذاری کرد. مسیر A5 بین فرانکفورت و دارمستات اولین بخش شبکه اتوبانی موسوم به «اتوبان‌های رایش» بود که در سال ۱۹۳۵ بازگشایی شد و بعد از آن، برای آزمایش‌های سرعت توسط اتو یونیون و مرسدس‌بنز استفاده شد؛ آزمایش‌های سرعتی که منجر به مرگ روزمایر شد.
پس از دریافت اندکی اطلاعات بیشتر در مورد روزمه‌یر و تست سرعتش، کار دیگری نداشتیم و بایستی مسیر ۲۶۰ مایلی خود را تا مونیخ شروع می‌کردیم. نزدیک‌های شب، با چهره جدیدی از اتوبان‌های آلمان مواجه شدیم. خودروهای زیادی در طول راه دیده می‌شدند و هر چه جلوتر می‌رفتیم عدد علامت‌های محدودیت سرعت کمتر می‌شد: ۱۳۰، ۱۲۰ و ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت. البته آلمانی‌ها هم این قوانین را بسیار جدّی می‌گیرند؛ چون سخت‌گیری پلیس در جاده حکم‌فرماست. به ما اخطار داده شد که با کمک دوربین‌های کنترل سرعت، رانندگان خاطی جریمه می‌شوند. این جریمه‌ها از ۱۱۰ دلار شروع شده و تا بیش از هزار دلار نیز می‌رسد و هر کجای دنیا هم که بروید، به سراغ شما خواهند آمد. البته در مورد ما، اول به جایی که مرسدس را کرایه کرده بودیم، می‌رفتند.
با سرعت کمی که داشتیم، کمی با امکانات مرسدس سرگرم شدیم؛ چیزهایی مانند گزارش سفر کامپیوتری «مرک» که نشان می‌داد در سفرمان از فرانکفورت تا مونیخ، به طور متوسط سرعتی برابر ۸۳ کیلومتر بر ساعت داشته‌ایم.
روز دوم برای ما از همان طلوع آفتاب آغاز شد. وقتی به ایالت باواریا رسیدیم، به دنبال مسیر A95 به طرف جنوب و مرز اتریش بودیم؛ زیرا از یکی از دوستان آلمانی شنیده بودیم که این مسیر، یکی از بهترین بخش‌های شبکه اتوبانی برای سرعت‌گرفتن است.
برخلاف A5، این مسیر نه مستقیم بود، نه مسطح و نه حتی عرض خوبی داشت. در هر طرف جاده، دو لاین قرار داشت که از یکدیگر جدا شده بودند. این جاده از یک سری دره عبور می‌کرد و به سمت قله اوج می‌گرفت و بیشتر شبیه جاده‌های توریستی بود. S63 در این مسیر به راحتی مرز ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت را رد کرد و در همین حال، کابین آرامش خود را داشت و دور موتور نیز هنوز زیر ۳۰۰۰ دور بر دقیقه بود. ولی بعد از یک پیچ طولانی، سرانجام به جایی رسیدیم که منتظرش بودیم: یک مسیر مستقیم به طول ۲ مایل و به جز یک تراک که کنار جاده افتاده بود، خودروی دیگری در آن نبود.
پدال گاز تا انتها پایین رفت و گیربکس تا دنده ۶ شیفت داد و برای محکم‌کاری آن را به دنده پنجم برگرداندیم. صدای موتور S63 درآمده و دماغ کاپوت چند درجه بلند شده بود. در همین حال، سرعت ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت که بسیاری از خودروهای سریع آلمانی به آن محدود شده‌اند، در سرعت‌سنج آمد و گذشت. در سرعت ۲۸۰ کیلومتر بر ساعت به دلیل تأثیر نیروی آئرودینامیک، از شدت شتاب‌گرفتن خودرو کم شد. بیرون را که نگاه می‌کردیم، سرعت دیوانه‌کننده بود. در سرعت ۳۰۰ کیلومتر، جریان هوا از بالای درها صدایی شبیه سوت ایجاد می‌کرد. فرمان نیز که به طرز خارق‌العاده‌ای تا قبل از این سرعت دقیق بود، شرایطش اندکی عوض شد و الان کمی سبک بود. همان‌طور که سرعت می‌گرفتیم، عکاس ما نیز سرعت را بلند برایمان می‌شمرد: ۳۰۶، ۳۰۷، ۳۰۸ …
ولی در سرعت ۳۰۹ کیلومتر بر ساعت متوقف شدیم؛ یا این حدّ نهایی قدرت مرسدس است و یا اینکه یک محدودیت برای آن درنظر گرفته‌اند. برداشتن پا از روی پدال گاز شبیه به آن بود که ترمز پرقدرت گرفته باشیم. امّا درنهایت یک سرعت ۳۰۹ کیلومتر بر ساعتی را در یک سدان لوکس ۲۲۰۰ کیلوگرمی بدون هیچ قانون بازدارنده‌ای تجربه کردیم.
بعد از آن دوباره راهمان را کج کردیم و به طرف مونیخ با سرعت ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت راه افتادیم. البته اندکی نیاز به استراحت هم داشتیم. شرایط رانندگان برای ساعت‌های طولانی شاید فقط برای یک راننده مسابقات لمان عادی باشد. داخل مونیخ نیز وارد شدیم تا ساختمان مرکزی سیلندر-مانند ب‌ام‌و را از نزدیک دیده باشیم. بعد از آن، اتوبان A9 و ۹ ساعت تا برلین در پیش روی ما بود. سرعت ترافیک نسبت به روز گذشته بالاتر بود؛ ولی چند مکان ساخت و ساز در بین راه، از سرعت‌ها کم می‌کرد.
در آلمان می‌توان با سرعت رانندگی کرد، ولی به ندرت می‌توان با همان سرعت سفر کرد. در مسیرمان به سمت برلین، در یک مرکز خدمات بین‌راهی، «رست‌هوف»، نگه داشتیم تا برای ناهار چیزی بخوریم. جالب اینکه تنها غذاهایی که به ما پیشنهاد شد، انواع مختلف سوسیس بود. شرایط اتاق‌های استراحت بیشتر از همه دارای شرایط خاص آلمانی بود. شما بایستی برای گرفتن آن پول پرداخت کنید؛ ولی در همین حال، یک بلیط جداگانه نیز به شما داده می‌شود که می‌توانید در همان مدت در فروشگاه باشید. در راه به طرف برلین، سری به کلیسای «اتوبان» هم زدیم.
ایستگاه بعدی در آن سر اتوبان، در منطقه قدیمی متفقین در برلین بود که البته هنوز هم برای بازرسی کامیون‌ها استفاده می‌شد. البته هدف اصلی ما دیدن AVUS و اتوبان A115 بود. این اتوبان در سال ۱۹۲۱ به عنوان یک مسیر آموزشی رانندگی و پیست مسابقه بازگشایی شد؛ یک اتوبان ۶ مایلی در هر انتهای آن یک پیچ وجود داشت. یکی از بزرگ‌ترین رقابت‌های جایزه بزرگ که البته به صورت قهرمانی نبود، در سال ۱۹۳۷ در این مسیر برگزار شد که برنده آن هرمان لانگ بود و در همان زمان نیز روزمایر سریع‌تر دور را با سرعت ۲۷۵ کیلومتر بر ساعت زد. امّا بعد از مرگ روزمایر در نزدیکی فرانکفورت، AVUS به عنوان مکانی خطرناک برای خودروهای جایزه بزرگ شناخته شده و بعد از آن برای مسابقات با سرعت کمتر مانند، کلاس موتورسیکلت استفاده شد. در سال ۱۹۹۵، کیث اودور، راننده بریتانیایی در یک دور مسابقات تورینگ-سدان در اینجا کشته شد و تنها اندکی پس از آن، پیست مسابقه به صورت کامل بسته شد. با این حال، جایگاه تماشاگران باقی‌مانده، خاطرات زیادی را زنده می‌کند.
با پشت سر گذاشتن سریع‌ترین مسافرت ممکن، روز بعد در فرانکفورت بودیم. با این وجود، در زمانی کمتر از ۲۴ ساعت، تنها ۲۲۸۰ کیلومتر را پشت سر گذاشته بودیم؛ یعنی سرعت متوسطی در حدود ۹۵ کیلومتر بر ساعت.
ترافیک روزافزون، مکان‌های ساخت‌وساز بی‌شمار، قسمت‌های محدودیت سرعت زیاد در کنار قابلیت‌های رانندگی فوق‌العاده، از مشخصات اتوبان‌های آلمان هستند. در بزرگراه‌های آلمان، حداقل می‌توانید بدون هیچ نگرانی به سرعت ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت برسید. همچنین این امکان را دارید که با سرعت بالاتر از ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت، لذت و هیجان رانندگی یک خودروی مدرن را تجربه کنید.
منبع : ایران جیب